Dit artikel gaat over de Voyager 1
De Amerikaanse ruimtesonde Voyager 1
heeft na 36 jaar vliegen ons zonnestelsel verlaten. Het is de eerste keer in de
geschiedenis dat een bouwsel van de mens die grens overgaat en terechtkomt in
de eindeloze ruimte tussen de sterren. Het historische moment gebeurde in
augustus vorig jaar.
Dat heeft de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA vandaag
bekendgemaakt. Het nieuws staat nu ook in het gezaghebbende wetenschapsblad
Science.
Eerder dit jaar meldden wetenschappers ook al dat de Voyager 1 buiten het zonnestelsel was beland, maar dat werd toen nog afgezwakt door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
Eindeloos gebied
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18,8 miljard kilometer van de aarde. Omdat de mens daar nog nooit is geweest, wisten de wetenschappers niet hoe het gebied eruitziet en wat ze moesten verwachten. Bepalen waar de Voyager 1 precies was, was dan ook erg ingewikkeld.
Voor het definitieve bewijs kregen de wetenschappers hulp van de zon. Die slingerde in maart 2012 een enorme hoeveelheid plasmadeeltjes de ruimte in. Die zogeheten plasmawolk kwam 13 maanden later, in april van dit jaar, aan bij de Voyager 1. Uit metingen bleek dat de plasmawolk bij de sonde veel dikker was dan wat er eerder was gemeten aan de rand van ons zonnestelsel. Dat betekende dat de Voyager was aangekomen in een eindeloos gebied dat het interstellaire medium wordt genoemd.
Toen de wetenschappers oudere gegevens terugkeken, zagen ze dat dat vorig jaar ook al was gemeten. Op basis daarvan rekenden ze uit dat de Voyager 1 in augustus 2012 het zonnestelsel verliet.
Werkzaam tot 2025
De Voyager 1 is in 1977 gelanceerd. Na anderhalf jaar vloog het vaartuig langs de planeet Jupiter. Weer anderhalf jaar later bereikte de sonde de planeet Saturnus. In 2004 kwam hij in de buitenste schil van ons zonnestelsel terecht.
De sonde vliegt met een snelheid van ongeveer 17 kilometer per seconde. Waarschijnlijk heeft hij nog genoeg stroom om te blijven werken tot 2025, 48 jaar na de lancering. Over ongeveer 40.000 jaar bereikt de Voyager 1 de dichtstbijzijnde ster.
Kort voor de Voyager 1 was zijn tweelingbroer gelanceerd, de Voyager 2. Die staat nu op 15,3 miljard kilometer van de aarde. Ook de Voyager 2 werkt nog altijd.
Eerder dit jaar meldden wetenschappers ook al dat de Voyager 1 buiten het zonnestelsel was beland, maar dat werd toen nog afgezwakt door de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie NASA.
Eindeloos gebied
De Voyager 1 vliegt op ongeveer 18,8 miljard kilometer van de aarde. Omdat de mens daar nog nooit is geweest, wisten de wetenschappers niet hoe het gebied eruitziet en wat ze moesten verwachten. Bepalen waar de Voyager 1 precies was, was dan ook erg ingewikkeld.
Voor het definitieve bewijs kregen de wetenschappers hulp van de zon. Die slingerde in maart 2012 een enorme hoeveelheid plasmadeeltjes de ruimte in. Die zogeheten plasmawolk kwam 13 maanden later, in april van dit jaar, aan bij de Voyager 1. Uit metingen bleek dat de plasmawolk bij de sonde veel dikker was dan wat er eerder was gemeten aan de rand van ons zonnestelsel. Dat betekende dat de Voyager was aangekomen in een eindeloos gebied dat het interstellaire medium wordt genoemd.
Toen de wetenschappers oudere gegevens terugkeken, zagen ze dat dat vorig jaar ook al was gemeten. Op basis daarvan rekenden ze uit dat de Voyager 1 in augustus 2012 het zonnestelsel verliet.
Werkzaam tot 2025
De Voyager 1 is in 1977 gelanceerd. Na anderhalf jaar vloog het vaartuig langs de planeet Jupiter. Weer anderhalf jaar later bereikte de sonde de planeet Saturnus. In 2004 kwam hij in de buitenste schil van ons zonnestelsel terecht.
De sonde vliegt met een snelheid van ongeveer 17 kilometer per seconde. Waarschijnlijk heeft hij nog genoeg stroom om te blijven werken tot 2025, 48 jaar na de lancering. Over ongeveer 40.000 jaar bereikt de Voyager 1 de dichtstbijzijnde ster.
Kort voor de Voyager 1 was zijn tweelingbroer gelanceerd, de Voyager 2. Die staat nu op 15,3 miljard kilometer van de aarde. Ook de Voyager 2 werkt nog altijd.
Kennedy Space Center.
Dit artikel gaat over de astronomie. Nadat de
Voyager 2 in 2004 de buitenste schil van ons zonnestelsel heeft bereikt heeft
nu de tweelingbroer van de Voyager 2, de Voyager 1 nu ook de buitenste schil
bereikt. Dit is een zeer historisch moment dat een brouwsel door de mens
overgaat naar de eindeloze ruimte. De sonde gaat zeker nog tot 2025 werkzaam blijven.
En achter 40.000 jaar bereikt de Voyager 1 eindelijk de dichtstbijzijnde ster.
Deze historische gebeurtenis heeft geen enkel
schadelijk
effect voor de mens. Het heeft een grote impact op de wetenschap omdat men nu veel meer te weten kan komen. Men kan deze impact niet zo zeer voelen alleen dat dit een groot effect op de wetenschap kan hebben. Ze kunnen ook zo veel meer te weten komen over de sterren. Zo zijn er nu ook al drie studies over de nieuwe regio, door wetenschappers de heliosheath depletion region genoemd. De heliosheath is een heel brede zone aan de rand van de heliosfeer, ons zonnestelsel, waar de zonnewind minder fel heerst. Voyager 1 doorkruiste in augustus 2012 de heliosheath depletion region, zo’n 123 astronomische eenheden van ons vandaan, en vond enkele interessante eigenschappen.
effect voor de mens. Het heeft een grote impact op de wetenschap omdat men nu veel meer te weten kan komen. Men kan deze impact niet zo zeer voelen alleen dat dit een groot effect op de wetenschap kan hebben. Ze kunnen ook zo veel meer te weten komen over de sterren. Zo zijn er nu ook al drie studies over de nieuwe regio, door wetenschappers de heliosheath depletion region genoemd. De heliosheath is een heel brede zone aan de rand van de heliosfeer, ons zonnestelsel, waar de zonnewind minder fel heerst. Voyager 1 doorkruiste in augustus 2012 de heliosheath depletion region, zo’n 123 astronomische eenheden van ons vandaan, en vond enkele interessante eigenschappen.
No comments:
Post a Comment